Narcyzm to jeden z typów zaburzeń osobowości, w którym człowiek odczuwa wyższość nad innymi ludźmi, potrzebuje ciągłego podziwu, brakuje mu empatii, a skupiony jest wyłącznie na własnej osobie.
Opublikowano 06.01.2022
Narcyzm to jeden z typów zaburzeń osobowości, w którym człowiek odczuwa wyższość nad innymi ludźmi, potrzebuje ciągłego podziwu, brakuje mu empatii, a skupiony jest wyłącznie na własnej osobie.
Każdy z nas ma jakąś osobowość. Jest to względnie stały system reagowania danej osoby na bodźce pochodzące z otoczenia, wchodzenia w relacje społeczne oraz postrzegania własnej osoby.
Pewne cechy osobowości zapisane są już w genach, rodzimy się z nimi. Jednak strukturę osobowości kształtujemy całe życie, szczególnie intensywnie w okresie dzieciństwa i wczesnej młodości, poprzez nowe doświadczenia, kontakty z różnymi ludźmi oraz ważne życiowe wydarzenia.
Jeśli jednak wzorzec zachowania i doświadczania emocji danego człowieka różni się znacząco od oczekiwań społeczeństwa oraz wywiera to negatywny wpływ na jego funkcjonowanie, możemy zastanowić się czy nie mamy do czynienia z zaburzeniem osobowości.
Zaburzenie osobowości to obecność utrwalonych, nieprawidłowych wzorców postępowania, rozumienia świata i własnej osoby. Przybierają one często formę przejaskrawionych, wzmocnionych cech, które możemy obserwować u innych ludzi.
Człowiek ze zdiagnozowanym zaburzeniem osobowości nie potrafi dostosowywać się do nowych sytuacji. Zachowuje się i myśli zawsze w taki sam, ograniczony sposób. Powoduje to nieprawidłowości w funkcjonowaniu społecznym i kontaktach międzyludzkich. Często jest również źródłem cierpienia.
Jednym z bardziej rozpowszechnionych w świadomości społecznej zaburzeń osobowości są zaburzenia narcystyczne. Kwalifikowane w ICD-10 jako "inne określone zaburzenia osobowości".
Narcyzm to jedno z zaburzeń struktury osobowości, w którym podstawowym celem człowieka jest podtrzymanie własnej samooceny. Taka osoba skupiona jest wyłącznie na sobie, odczuwa wyższość nad innymi, nie ma zdolności współodczuwania oraz potrzebuje ciągłego podziwu i uznania ze strony innych członków społeczności.
Określenie "Narcyz" wywodzi się z mitologii greckiej - mitu opisującego nieodwzajemnioną miłość nimfy Echo do pięknego młodzieńca Narcyza. Narcyz został ukarany za swoją obojętność. Zaprowadzono go nad strumień, gdzie po ujrzeniu w wodzie własnej twarzy po raz pierwszy, zakochał się w sobie. Nie mógł jednak dotknąć odbicia, gdyż toń wody ulegała wtedy zmąceniu. Narcyz stał się obojętny na cały świat, po czym umarł z żalu, a na jego grobie wyrósł żółty kwiat nazwany jego imieniem.
Szacuje się, że narcystyczne zaburzenie osobowości dotyczy około 1% populacji, przy czym częściej diagnozuje się je u mężczyzn.
Leki na potencje, leki stałe, antykoncepcja stała, przedłużenie terapii w chorobach przewlekłych.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Tabletka 'po', tabletka dzień po, tabletka do 72h, pigułka po.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Nie jesteśmy w stanie wyróżnić jednego, konkretnego czynnika, który byłby bezpośrednią przyczyną narcystycznego zaburzenia osobowości.
Narcyzm to wypadkowa predyspozycji genetycznej, sprzyjających wrodzonych cech temperamentu (np. wrażliwość na nagradzanie i pozytywne wzmocnienia), braku umiejętności radzenia sobie ze stresem, indywidualnych relacji z opiekunami w pierwszych latach życia oraz wydarzeń z wczesnego okresu rozwoju.
W psychiatrii wciąż żywy jest spór dotyczący momentu, w którym rozwój dziecka zaczyna być nieprawidłowy i zbacza w stronę osobowości narcystycznej.
Według teorii austriackiego neurologa i psychoanalityka Heinza Kohuta do pewnego etapu dziecko rozwija się prawidłowo, typowo dla wieku. Jeśli jednak w pewnym momencie życia przestanie czuć się ważne, a osoby najbliższe nie będą widziały w nim kogoś wartościowego, u dziecka może dojść do zaburzenia struktury osobowości.
Narcyz jest tu niczym kwiat, który z powodu ograniczenia mu składników odżywczych przestał dojrzewać. Jest skrzywdzoną, delikatną istotą, której należy się zrozumienie i wzmacnianie jego poczucia wartości.
Psychiatra i psychoanalityk Otton Kernberg uważał, że narcyzm jest wynikiem zakłócenia rozwoju na bardzo wczesnym etapie życia i wykształcenia prymitywnych odruchów obronnych. Według niego Narcyz jest niczym niebezpieczna, zmutowana roślina, z którą trzeba walczyć i konfrontować z rzeczywistością.
Do rozwoju narcystycznych zaburzeń osobowości predysponuje chłód emocjonalny rodziców, autorytaryzm, wzbudzanie poczucia winy, nadmierne oczekiwania wobec dziecka i brak wsparcia.
Aby chronić się przed poczuciem odrzucenia i nadać sobie jakąś wartość, dzieci tworzą wyidealizowany, narcystyczny obraz siebie.
Osoba taka nie potrzebuje wchodzić w relacje z innymi ludźmi, chce znaleźć się w centrum uwagi i mieć poczucie kontroli nad sytuacją. Często jest przy tym agresywna i arogancka, gardzi i manipuluje innymi nie zwracając uwagi na ich uczucia. Blisko jej do osobowości antyspołecznej.
Z drugiej jednak strony istnieje również drugi rodzaj narcyzmu, mniej wyrażony, nazywany cienkoskórnym, przeczulonym. Osoby te wszędzie poszukują aprobaty i pozytywnego odbioru własnej osoby, po to, żeby uzupełnić braki rodzicielskiego ciepła i miłości.
Są to osoby ciche, wstydliwe, nie lubią być w centrum uwagi. Przeczulone są na własnym punkcie, wszędzie doszukują się oznak krytyki ze strony otoczenia, szybko się obrażają i cierpią z powodu niezrozumienia.
Zazwyczaj są pomocni i uczynni. Często poświęcają życie na ratowanie innych, jednak tylko dlatego, żeby poczuć się wybawcą, kimś wyjątkowym. Sami siebie stawiają w roli zależnej, myśląc, że druga osoba nie poradzi sobie sama, jednocześnie czując się w związku z tym pokrzywdzonym.
Wszystkie te cechy sprawiają, że u narcyza przeczulonego zwiększone jest ryzyko rozwoju zaburzeń depresyjnych.
Wyróżniamy trzy podstawowe, charakterystyczne cechy osobowości narcystycznej: poczucie własnej wielkości, potrzebę bycia podziwianym i brak empatii.
Ponadto osoby cierpiące na narcystyczne zaburzenie osobowości cechuje przewlekły stan nudy oraz wewnętrznej pustki. Często prowadzi to do poszukiwania silnych bodźców emocjonalnych, również tych wywoływanych przez używanie substancji psychoaktywnych. Z tego powodu osoby narcystyczne częściej popadają w uzależnienia.
Typowa jest ograniczona zdolność do przeżywania smutku i żałoby, przewaga poczucia wstydu nad poczuciem winy oraz związane z tym poważne wahania nastroju. Narcyzm predysponuje szczególnie do zaburzeń o charakterze depresyjnym lub afektywnym dwubiegunowym.
Według kryteriów DSM-IV, by postawić rozpoznanie musi być spełnionych przynajmniej pięć z dziewięciu kryteriów diagnostycznych:
Osoby takie przeceniają swoje zdolności, zawyżają swoje sukcesy, przechwalają się. Trwają w przekonaniu, że inni ludzie powinni równie mocno doceniać ich osiągnięcia. Są zawiedzeni i nie potrafią zrozumieć sytuacji, gdy ich dokonania nie spotykają się z oczekiwanym zachwytem i pochwałami ze strony innych.
Nie zauważają i nie doceniają wkładu innych ludzi we wspólne działania. Posiadają również tendencję do podkreślania swojej roli w przedsięwzięciu, a nawet przypisywania sobie osiągnięć innych.
Jednostki z narcystycznym zaburzeniem osobowości są pochłonięte wyobrażeniami o swoich nieograniczonych zdolnościach. Często myślą i fantazjują o ogromnych sukcesach, władzy, sile, doskonałości, pięknie lub idealnej miłości.
Mają skłonność do porównywania się do znanych i wysoko postawionych osób.
Osoba narcystyczna ma świadomość, że jest kimś wyjątkowym, niepowtarzalnym, unikatowym. W jego mniemaniu tylko ktoś podobnie niezwykły jest w stanie go zrozumieć.
Narcyz jest przekonany, że powinien przebywać wyłącznie w towarzystwie równie niezwykłych lub wysoko postawionych w hierarchii społecznej osób. Inne osoby go męczą, nie są warte jego uwagi.
Mimo iż osoby narcystyczne pozują na pewnych siebie i własnej mocy, ich samoocena jest w rzeczywistości bardzo krucha i mocno uzależniona od otoczenia. Ponadto ich potrzeba uwagi i bycia ciągle docenianym jest często niezaspokojona, co może wywoływać rozczarowanie, frustrację oraz wściekłość.
Narcyz uważa swoje potrzeby czy problemy za wyjątkowo ważne, ważniejsze niż innych ludzi. Oczekuje, że będą one traktowane w szczególny, często priorytetowy sposób. Często irracjonalnie liczy, że inni będą wyświadczać mu przysługi i ułatwiać życie, gdyż właśnie on, jak nikt inny na to zasługuje.
Spodziewa się również, że ludzie bez sprzeciwu będą mu się podporządkowywać i wykonywać jego polecenia.
Osoby z narcystycznym zaburzeniem osobowości mają tendencję do wykorzystywania innych ludzi do osiągnięcia własnych celów. Przeciążają obowiązkami swoich podwładnych, oczekują od nich poświęcenia dla wyższego dobra.
Eksploracyjne podejście do kontaktów międzyludzkich może mieć charakter zamierzony lub mimowolny, wynikający z poczucia bycia uprzywilejowanym i braku wrażliwości na potrzeby oraz emocje innych ludzi.
Osoby narcystyczne niechętnie słuchają i odnoszą się do sukcesów innych ludzi. Istnieje ryzyko, że będą umniejszać cudzym zasługom czy wypowiadać się o nich w nieprzyjemny sposób.
Narcyz ma poczucie, że to on bardziej zasługuje na sukces, gdyż to on jest wyjątkowy.
Charakterystyczny dla osób narcystycznych jest snobizm, okazywanie pogardy, traktowanie innych protekcjonalne. Narcyz często narzeka na jakość usług, z których korzysta, może być także nieprzyjemny w stosunku do ludzi, którzy świadczą te usługi.
Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń osobowości, główną metodą leczenia narcyzmu jest odpowiednia psychoterapia. Ze względu na podstawowe znaczenie analizy relacji terapeutycznej szczególnie istotne jest tu wykorzystanie terapii psychodynamicznej (psychoanalitycznej).
Pacjent podczas terapii ćwiczy nowe wzorce relacji interpersonalnych, zrozumienie innych ludzi, elastyczne realizowanie celów, analizuje własne reakcje emocjonalne.
Terapia może być realizowana w grupie - wtedy pacjent próbuje zidentyfikować destrukcyjne zachowania innych członków lub jako terapia indywidualna. Problemem jest jednak brak świadomości problemu u chorego oraz trudność w nawiązaniu zaufania do terapeuty.
W niektórych sytuacjach - przede wszystkim przy współwystępujących zaburzeniach nastroju, pomocne okazuje się również doraźne leczenie farmakologiczne. Ma ono jednak charakter objawowy.
Zaburzenia snu należą do jednego z charakterystycznych objawów depresji. Dla pacjentów, którzy cierpią na tę chorobę psychiczną, bezsenne noce mogą być codziennością. Skutki takiego stanu rzeczy są odczuwalne również w ciągu dnia (m.in. spadek efektywności, chroniczne zmęczenie), a także negatywnie odbijają się na zdrowiu. Czy również należysz do grona osób, które cierpią nie tylko z powodu zaburzeń depresyjnych, ale również mają problemy ze snem? Jeśli tak, informacje z tego artykułu mogą okazać się dla Ciebie przydatne.
ArtykułŚwiatowa popularyzacja antykoncepcji zmniejszyła liczbę powikłań oraz zgonów okołoporodowych kobiet i dzieci. Ze wszystkich metod antykoncepcji Europejki najczęściej sięgają po metody hormonalne.
ArtykułBól nerek to wrażenie subiektywnie przykre i nieprzyjemne. Pełni on jednak bardzo ważną funkcję w ciele człowieka jako swoisty znak ostrzegawczy, który informuje nas, że organizm znajduje się w stanie zagrożenia. Nerki to narządy niezbędne do utrzymania homeostazy w organizmie. Ból nerek, wywołany przez różnorodne schorzenia, może wskazywać na zachwianie tej równowagi. Właściwie postawiona diagnoza i dobrane leczenie pozwolą na skuteczne pozbycie się nieprzyjemnych dolegliwości bólowych.
Artykuł