Łysienie androgenowe nie jest chorobą zagrażającą zdrowiu i życiu, nie ma tu konieczności włączania leczenia. Terapię proponuje się osobom, które odczuwają dyskomfort z powodu utraty włosów i chcą temu zaradzić. Należy jednak pamiętać, że im wcześniej rozpocznie się stosowanie leków, tym większa jest szansa na odwrócenie patologicznych zmian w obrębie mieszków włosowych.
Sposoby leczenia u mężczyzn
Powszechnym preparatem do miejscowego stosowania na skórę głowy jest minoksydyl w formie 2% lub 5% roztworu (DX2, Alocutan, Loxon, Minovivax). Rozszerza on naczynia krwionośne skóry głowy co zwiększa napływ substancji odżywczych i tlenu do mieszka włosowego oraz sprzyja produkcji nowych naczyń. Reguluje cykl włosowy wydłużając fazę anagenu i skracając telogen. Promuje również namnażanie się komórek i działa przeciwzapalnie. Nie wpływa na poziom androgenów we krwi.
Pierwsze efekty terapii w postaci zwiększenia ilości włosów meszkowych i ograniczenia wypadania obserwuje się po około 2 miesiącach, jednak na intensywny wzrost włosów trzeba poczekać co najmniej 12 miesięcy. Najlepsze rezultaty osiąga się u mężczyzn z przerzedzeniem włosów czubka głowy, lek gorzej działa w przypadku zakoli. Warto także wspomnieć, że równoczesne lub wcześniejsze stosowanie kwasu salicylowego (aspiryny) ogranicza skuteczność minoksydylu.
Minoksydyl początkowo używano był doustnie jako lek na nadciśnienie, jednak zauważono, że wywołuje on hipertrychozę - nadmierny porost włosów na całym ciele lub w niektórych jego okolicach. Jest to również jedno z działań niepożądanych miejscowej formy leku, szczególnie jeśli stosuje się zbyt dużą dawkę, która wchłania się do krwiobiegu lub włosy potraktowane roztworem mają kontakt z twarzą. Wśród innych częstych działań niepożądanych leku wyróżniamy wyprysk kontaktowy oraz przejściowe wzmożone wypadanie włosów, które ustępuje samoistnie.
Drugim lekiem zarejestrowanym w terapii łysienia androgenowego u mężczyzn jest finasteryd (Finahit, Finaster, Hyplafit) w dawce 1 mg stosowany doustnie. Jest to substancja hamująca enzym 5alfa-reduktazę i tym samym przejście testosteronu w dihydrotestosteron. Lek oprócz zmniejszania negatywnego wpływu androgenów na mieszek włosowy reguluje także cykl włosowy - promuje przejście telogenu w anagen. Według badań w ciągu roku terapii finasterydem 80-90% pacjentów zauważyło zmniejszenie intensywności wypadania włosów, a 50% pogrubienie łodyg włosów. Lek jest stosunkowo bezpieczny, do najczęstszych działań niepożądanych należy spadek libido, zaburzenia erekcji lub ejakulacji, ból jąder i ginekomastię.
Sposoby leczenia u kobiet
U kobiet jedyną dostępną opcją leczenia jest miejscowo stosowany minoksydyl w 2% lub 5% roztworze. Zauważono także pozytywny wpływ minoksydylu stosowanego doustnie samodzielnie lub w połączeniu ze spironolaktonem, jednak wiąże się to z dużo większym ryzykiem hipertrychozy.
Ze względu na ryzyko uszkodzenia płodu finasteryd nie został zarejestrowany w celu leczenia łysienia androgenowego u kobiet. W przeprowadzonych badaniach oceniono, że lek ten (jednak w wyższej niż u mężczyzn dawce) przynosi pozytywne efekty zarówno u kobiet mających prawidłowy, jak i podwyższone stężenie androgenów we krwi. Jeśli lekarz zdecyduje się zastosować tego typu leczenie poza wskazaniami, konieczne jest równoczesne stosowanie antykoncepcji.
Leki niezarejestrowane w terapii łysienia androgenowego
Lekiem, który tak samo jak finasteryd hamuje enzym 5?-reduktazę, jednak z wyższą siłą jest dutasteryd. Zauważono, że w porównaniu do odpowiednika wykazuje on większą skuteczność w zmniejszaniu odsetku włosów cieńszych oraz zwiększaniu całkowitej liczby włosów (zwłaszcza w okolicy kątów czołowo-skroniowych). Nie opracowano jednak jeszcze odpowiednich schematów dawkowania, by stosowanie dutasterydu było bezpieczne.
U kobiet w leczeniu negatywnych skutków zbyt wysokiego poziomu męskich hormonów (androgenów) we krwi np. zaburzeń miesiączkowania, hirsutyzmu (owłosienie w typowo męskich lokalizacjach) i łysieniu skuteczne jest zastosowanie leków o charakterze antyandrogennym np. octan cyproteronu, spironolakton.