Opublikowano 25.03.2024
Autor Redakcja Erecept.pl
Lek Prefaxine to preparat zawierający substancję czynną o nazwie wenlafaksyna, która jest lekiem przeciwdepresyjnym stosowanym w leczeniu zaburzeń depresyjnych, zaburzeń lękowych i innych schorzeń psychicznych.
Lek ten należy do grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, co oznacza, że wpływa na poziomy tych dwóch neuroprzekaźników w mózgu, pomagając poprawić nastrój i redukować objawy depresji oraz lęku.
Otrzymaj konsultację lekarską na ten lek bez wychodzenia z domu.
| Nazwa preparatu | Prefaxine |
| Substancje czynne | Venlafaxini hydrochloridum |
| Dostępność | Na receptę |
| Postać |
|
| Dawki |
|
Wskazania: leczenie epizodów dużej depresji, zapobieganie nawrotom epizodów dużej depresji, leczenie fobii społecznej leczenie uogólnionych zburzeń lękowych, leczenie lęku napadowego z lub bez towarzyszącej agorafobii
Zastosowanie: doustne
Dawkowanie: od 75 mg do 375 mg na dobę w zależności od wskazań
Główne przeciwwskazania: nadwrażliwość na składniki leku, przyjmowanie inhibitorów monoaminooksydazy
Główne działania niepożądane: zawroty głowy, ból głowy, nudności, suchość w ustach, nadmierne pocenie się (w tym poty nocne)
Leki na potencje, leki stałe, antykoncepcja stała, przedłużenie terapii w chorobach przewlekłych.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Tabletka 'po', tabletka dzień po, tabletka do 72h, pigułka po.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Lek Prefaxine (28 tabletek) jest dostępny tylko na receptę i kosztuje ok. 50 zł, z refundacją ok. 19 zł.
Lek jest bezpłatny we wskazaniach podlegających refundacji dla dzieci do ukończenia 18. roku życia oraz osób, które ukończyły 65. rok życia.
Podane ceny są jedynie orientacyjne i mogą ulec zmianie.
Lek Prefaxine to produkt farmaceutyczny zawierający substancję czynną o nazwie wenlafaksyna. Wenlafaksyna jest stosowana w leczeniu różnych zaburzeń psychicznych, takich jak epizody dużej depresji, fobia społeczna, uogólnione zaburzenia lękowe, lęk napadowy z lub bez towarzyszącej agorafobii.
Jest klasyfikowana jako inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, co oznacza, że wpływa na poziomy tych neuroprzekaźników w mózgu, co może poprawić nastrój i zmniejszyć objawy depresji oraz lęku.
Prefaxine jest dostępna w różnych formach, w tym w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, które pozwalają na kontrolowanie dawki leku przez dłuższy okres czasu. Lek ten jest przepisywany przez lekarza i powinien być stosowany zgodnie z jego zaleceniami oraz regularnie monitorowany podczas leczenia.
Każda kapsułka leku Prefaxine 150 mg zawiera 150 mg wenlafaksyny w postaci wenlafaksyny chlorowodorku oraz substancje pomocnicze takie jak:
skład kapsułki o przedłużonym uwalnianiu: hypromeloza, kopolimer amoniowego metakrylanu (typ B), laurysiarczan sodu, stearynian magnezu,
skład otoczki: zasadowy kopolimer metakrylanu butylu 12,5%,
skład kapsułki żelatynowej: żelatyna, dwutlenek tytanu (E171), erytrozyna (E127), indygotyna I (E132),
skład tuszu: szelak, tlenek żelaza czarny (E172), glikol propylenowy (E1520).
Mechanizm, dzięki któremu wenlafaksyna wykazuje działanie przeciwdziałające depresji u ludzi, polega na zwiększeniu aktywności neuroprzekaźników w centralnym układzie nerwowym.
Badania wykazały, że wenlafaksyna oraz jej aktywny metabolit, O-demetylowenlafaksyna (ODV), wykazują zdolność do hamowania zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny. Ponadto, wenlafaksyna działa jako słaby inhibitor zwrotnego wychwytu dopaminy.
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit, O-demetylowenlafaksyna (ODV), wykazują zdolność do zmniejszenia odpowiedzi β-adrenergicznej zarówno po pojedynczym podaniu, jak i w długotrwałym stosowaniu. Dodatkowo wenlafaksyna i ODV są bardzo podobne pod względem całkowitego wpływu na wychwyt zwrotny neuroprzekaźników oraz ich zdolności do wiązania się z receptorami.
Lek Prefaxine jest przeznaczony do stosowania doustnego.
Zaleca się przyjmowanie wenlafaksyny w postaci kapsułek o przedłużonym uwalnianiu codziennie podczas posiłku, mniej więcej o tej samej porze. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Nie wolno ich dzielić, kruszyć, żuć lub rozpuszczać.
Z uwagi na potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, które są związane z ilością przyjętej dawki, zwiększanie dawki powinno być rozważane wyłącznie po starannej ocenie klinicznej. Wskazane jest stosowanie najniższej skutecznej dawki.
Terapia powinna być kontynuowana przez odpowiednią i adekwatną do potrzeb ilość czasu, często obejmując kilka miesięcy lub dłuższy okres. Istotne jest regularne monitorowanie postępu leczenia, dostosowane indywidualnie do każdego pacjenta.
Zalecana początkowa dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę.
U pacjentów, którzy nie zareagowali na leki przeciwdepresyjne przy początkowej dawce 75 mg na dobę korzystne może być rozważenie zmiany dawki do dawki maksymalnej 375 mg na dobę.
Dawkę leku Prefaxine powinno się zwiększać stopniowo w odstępach co najmniej 2-tygodniowych. Jeśli jest to uzasadnione klinicznie z powodu ciężkości objawów, dawkę można zwiększać w krótszych odstępach, ale nie mniejszych niż 4 dni.
Leczenie długotrwałe może być stosowane w celu zapobiegania nawrotom epizodów depresji. Zazwyczaj zalecana dawka w profilaktyce nawrotów depresji jest taka sama jak dawka stosowana w leczeniu samego zaburzenia depresyjnego.
Stosowanie leków przeciwdepresyjnych należy kontynuować przez co najmniej 6 miesięcy po osiągnięciu remisji.
Leczenie fobii społecznej, leczenie uogólnionych zaburzeń lękowych
Zalecana dawka wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 75 mg raz na dobę. Brak dowodów, że większe dawki przynoszą dodatkowe korzyści.
Jednakże, w przypadku pacjentów niereagujących na początkową dawkę 75 mg na dobę, należy rozważyć zwiększenie dawki do dawki maksymalnej 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Leczenie lęku napadowego
Zalecane dawkowanie wenlafaksyny o przedłużonym uwalnianiu wynosi 37,5 mg na dobę przez 7 dni. Następnie dawkę należy zwiększyć do 75 mg na dobę.
W przypadku pacjentów niereagujących na dawkę 75 mg na dobę korzystne może być zwiększenie dawki produktu do dawki maksymalnej tj. 225 mg na dobę. Dawkowanie należy zwiększać stopniowo w odstępach około 2 tygodni lub dłuższych.
Lek Prefaxine nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży.
Badania kliniczne przeprowadzone z kontrolą u dzieci i młodzieży zmagających się z epizodami depresji nie potwierdziły skuteczności wenlafaksyny i nie podają podstaw do jej stosowania w tej grupie wiekowej pacjentów.
Nie przeprowadzono badań potwierdzających skuteczność i bezpieczeństwo stosowania wenlafaksyny w innych zastosowaniach u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia.
Lek Prefaxine, jak wiele innych leków, może wywoływać różnego rodzaju działania niepożądane u pacjentów. Nie wszyscy pacjenci doświadczają tych objawów, a nasilenie może być zróżnicowane.
Jednymi z często występujących działań niepożądanych są zawroty głowy oraz ból głowy. Oprócz tego pacjenci mogą odczuwać nudności oraz suchość w ustach. Do innych objawów związanych z lekiem Prefaxine należy nadmierne pocenie się, w tym poty nocne.
Ponadto, lek może powodować zmniejszenie łaknienia u niektórych pacjentów. Mogą wystąpić także stany splątania, depersonalizacja oraz zaburzenia orgazmu i zmniejszenia libido. Niektórzy pacjenci zgłaszają nerwowość oraz zaburzenia snu, takie jak bezsenność, nieprawidłowe sny i senność.
W przypadku działań niepożądanych związanym z układem nerwowym pacjenci mogą doświadczać drżenia i parestezji, czyli uczucia mrowienia lub drętwienia. Hipertonia, czyli zwiększone napięcie mięśni, to kolejny możliwy efekt uboczny.
Działania niepożądane mogą również objawiać się jako zaburzenia widzenia, takich jak niewyraźne widzenie, rozszerzenie źrenic czy zaburzenia akomodacji. Inne objawy to szum w uszach, kołatanie serca oraz nadciśnienie tętnicze.
Niektórzy pacjenci zgłaszają rozszerzenie naczyń krwionośnych, co objawia się nagłym zaczerwienieniem skóry. Może też wystąpić ziewanie, wymioty, biegunka, zaparcie, dyzuria (trudności w oddawaniu moczu, słaby strumień moczu), częstomocz oraz zaburzenia krwawienia miesiączkowego, takie jak krwotok miesiączkowy czy krwotok maciczny.
Działania niepożądane mogą wpływać na funkcje seksualne pacjentów. Obserwowano zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji oraz zmniejszenie libido. Oprócz tego niektórzy pacjenci mogą odczuwać ogólne osłabienie, dreszcze oraz zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi.
Niezbyt często obserwuje się omamy u pacjentów stosujących Prefaxine. Są to fałszywe zmysły lub dźwięki, które mogą być bardzo niepokojące i wpływać na funkcjonowanie pacjenta. Innym rzadko występującym działaniem jest uczucie oderwania od rzeczywistości, które może sprawić, że pacjent poczuje się odizolowany od otaczającego go świata.
Pobudzenie oraz apatia to także działania niepożądane, które czasami występują u pacjentów przyjmujących lek Prefaxine. Pacjenci mogą doświadczać nadmiernego pobudzenia, co może wpłynąć na ich stan psychiczny, lub przeciwnie - apatii, czyli braku zainteresowania i zaangażowania w codzienne czynności.
Niektórzy pacjenci mogą także doświadczać hipomanii, czyli stanu nadmiernego podniecenia i aktywności, co może zakłócać normalne funkcjonowanie. Bruksizm, czyli niekontrolowane zgrzytanie zębami, może prowadzić do problemów stomatologicznych. Akatyzja, czyli niepokój psychoruchowy, może wywołać u pacjenta potrzebę nieustannego ruchu ciała.
Omdlenia, czyli nagła utrata przytomności, są rzadkim, ale poważnym działaniem niepożądanym, które wymaga uwagi medycznej. Skurcze miokloniczne mięśni, czyli niekontrolowane skurcze mięśni, mogą być uciążliwe.
Zaburzenia koordynacji i równowagi, zaburzenia smaku, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, krwawienie z przewodu pokarmowego, obrzęk naczynioruchowy, reakcje nadwrażliwości na światło, siniaki, wysypka, łysienie, zatrzymanie moczu, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała to kolejne działania niepożądane, które mogą wpłynąć na komfort życia pacjenta.
Rzadko, ale istnieje ryzyko wystąpienia manii, czyli stanu nadmiernego podniecenia i aktywności, który wymaga uwagi psychiatrycznej. Drgawki oraz nietrzymanie moczu są także rzadkimi, ale poważnymi skutkami ubocznymi.
Trombocytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, neutropenia i pancytopenia to schorzenia krwi, które wymagają ścisłego nadzoru lekarskiego. Reakcje anafilaktyczne to natomiast nagłe i ciężkie reakcje alergiczne, które mogą wystąpić po przyjęciu leku i wymagają natychmiastowej interwencji medycznej.
Myśli samobójcze, zachowania samobójcze oraz agresja to kolejne niepokojące działania niepożądane związane z lekiem Prefaxine. Mogą one występować u niektórych pacjentów, zwłaszcza u tych, którzy mają skłonności do zaburzeń psychicznych. Warto zaznaczyć, że wszelkie zmiany w nastroju lub myślach samobójczych powinny być natychmiast zgłaszane lekarzowi.
Inne możliwe skutki uboczne to złośliwy zespół neuroleptyczny, objawy zespołu serotoninowego oraz zaburzenia układu pozapiramidowego, takie jak dystonia i dyskineza. Te działania niepożądane mogą wpływać na układ nerwowy i muszą być monitorowane podczas stosowania leku.
Dodatkowo lek Prefaxine może mieć wpływ na układ sercowo-naczyniowy, wywołując takie efekty jak tachykardia, niedociśnienie tętnicze, migotanie komór oraz częstoskurcz komorowy. Pacjenci powinni być świadomi tych ryzyk i informować swojego lekarza o wszelkich nietypowych objawach.
wydłużenie odstępu QT, wydłużony czas krwawienia, zwiększone stężenie prolaktyny we krwi
Zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego oraz hiponatremia to stany, w których organizm może źle regulować poziom sodu i innych substancji w organizmie. Mogą one prowadzić do zaburzeń równowagi elektrolitowej i poważnych problemów zdrowotnych.
Jaskra z zamkniętym kątem przesączania to stan, w którym ciśnienie wewnątrz oka wzrasta, co może prowadzić do uszkodzenia nerwu wzrokowego i utraty wzroku. Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego mogą prowadzić do uczucia dezorientacji i niestabilności.
Krwawienia z błon śluzowych mogą obejmować krwawienie z nosa, dziąseł lub innych miejsc w ciele. Eozynofilia płucna to stan, w którym zwiększa się liczba pewnego rodzaju komórek krwi w płucach, co może wpływać na funkcję płuc.
Zapalenie trzustki i wątroby oraz nieprawidłowe wyniki testów czynnościowych wątroby mogą sugerować uszkodzenie tych narządów.
Zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy i martwica toksyczna naskórka to ciężkie reakcje skórne, które wymagają natychmiastowej interwencji medycznej. Świąd, pokrzywka i rabdomioliza to inne reakcje skórne lub mięśniowe, które mogą wystąpić jako działania niepożądane.
Wydłużenie odstępu QT to zmiana w elektrokardiogramie, która może być związana z ryzykiem poważnych arytmii serca. Wydłużony czas krwawienia może wpływać na zdolność krzepnięcia krwi, co może prowadzić do problemów z krwawieniem. Zwiększone stężenie prolaktyny we krwi może wpływać na funkcję hormonalną organizmu.
Jeśli pacjent podejrzewa u siebie występowanie objawów niepożądanych preparatu, powinien powiadomić o tym jak najszybciej wyspecjalizowany personel medyczny. Informacje o ewentualnych działaniach ubocznych są przekazywane do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.
Po wprowadzeniu wenlafaksyny na rynek odnotowano sytuacje, w których doszło do przedawkowania tego leku, przede wszystkim, gdy był on stosowany razem z alkoholem lub innymi produktami leczniczymi.
Najczęściej zgłaszane objawy w przypadku przedawkowania obejmują przyspieszenie akcji serca, zaburzenia świadomości od senności do stanu śpiączki, rozszerzenie źrenic, drgawki oraz wymioty.
Inne zaobserwowane objawy to zmiany w EKG (np. wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, wydłużenie zespołu QRS), tachykardia komorowa, bradykardia, niedociśnienie, zawroty głowy oraz zgon.
Inne zauważone symptomy to zmiany w wynikach elektrokardiogramu, takie jak wydłużenie odstępu QT, blok odnogi pęczka Hisa, wydłużenie zespołu QRS, a także wystąpienie tachykardii komorowej, bradykardii, obniżenia ciśnienia krwi, uczucie zawrotów głowy oraz zgon.
Przeciwwskazania do stosowania leku Prefaxine to nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Ponadto, jednoczesne stosowanie z nieodwracalnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jest przeciwwskazane ze względu na ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego z objawami takimi jak pobudzenie, drżenie i hipertermia. Nie należy rozpoczynać leczenia wenlafaksyną wcześniej niż 14 dni od zakończenia leczenia nieodwracalnymi IMAO. Przyjmowanie wenlafaksyny należy przerwać co najmniej 7 dni przed rozpoczęciem leczenia nieodwracalnymi IMAO.
Nie zaleca się łączenia wenlafaksyny z nieodwracalnymi, nieselektywnymi inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO) jednocześnie. Konieczne jest odczekanie co najmniej 14 dni od zakończenia stosowania nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO przed rozpoczęciem terapii wenlafaksyną. Natomiast po zakończeniu leczenia wenlafaksyną, należy odczekać przynajmniej 7 dni przed rozpoczęciem stosowania nieodwracalnych, nieselektywnych IMAO.
Z uwagi na potencjalne ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, nie zaleca się jednoczesnego stosowania wenlafaksyny i odwracalnych, selektywnych inhibitorów monoaminooksydazy (IMAO) takich jak moklobemid. Po zakończeniu terapii odwracalnymi IMAO okres przerwy przed rozpoczęciem leczenia wenlafaksyną może być krótszy niż 14 dni. Można rozpocząć stosowanie odwracalnych IMAO po upływie co najmniej 7 dni od zakończenia leczenia wenlafaksyną.
Nie zaleca się stosowania antybiotyku linezolid, który jest słabym, nieodwracalnym, nieselektywnym inhibitorem monoaminooksydazy (IMAO), u pacjentów przyjmujących wenlafaksynę.
Podczas leczenia wenlafaksyną istnieje ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego, który jest potencjalnie niebezpiecznym stanem zdrowotnym. To ryzyko jest większe, szczególnie gdy jednocześnie przyjmowane są inne leki, które mogą wpływać na układ serotoninergiczny w mózgu. Takie leki obejmują tryptany, SSRI, SNRI, lit, sybutraminę, wyciąg z dziurawca zwyczajnego, fentanyl i jego pochodne, tramadol, dekstrometorfan, tapentadol, petydynę, metadon i pentazocynę.
Ponadto ryzyko zespołu serotoninowego zwiększa się w przypadku jednoczesnego stosowania wenlafaksyny z lekami, które hamują metabolizm serotoniny, takie jak inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), błękit metylenowy, lub lekami, które wpływają na układ dopaminergiczny, takie jak leki przeciwpsychotyczne.
Jeśli stosuje się jednocześnie inne leki, które mają potencjał do wydłużenia odstępu QT, istnieje zwiększone ryzyko wydłużenia odstępu QT oraz możliwości wystąpienia arytmii komorowych, takich jak torsade de pointes. Należy unikać jednoczesnego przyjmowania tych leków. Do grup leków, które mogą wydłużać odstęp QT, należą:
leki przeciwarytmiczne - klasa Ia i III (np. chinidyna, amiodaron, sotalol, dofetylid)
niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna)
niektóre antybiotyki makrolidowe (np. erytromycyna)
niektóre leki przeciwhistaminowe
niektóre antybiotyki chinolonowe (np. moksyfloksacyna).
Badania farmakokinetyczne ketokonazolu u pacjentów, którzy metabolizują wenlafaksynę przy udziale enzymu CYP2D6, wykazały, że podawanie ketokonazolu prowadzi do zwiększenia stężeń wenlafaksyny i jej czynnego metabolitu, O-demetylowenlafaksyny. Również jednoczesne stosowanie wenlafaksyny z inhibitorami enzymu CYP3A4 (na przykład atazanawirem, klarytromycyną, indynawirem, itrakonazolem, worykonazole, posakonazole, ketokonazolem, nelfinawirem, rytonawirem, sakwinawirem, telitromycyną) może skutkować zwiększeniem stężeń wenlafaksyny i O-demetylowenlafaksyny. Dlatego zaleca się ostrożność przy stosowaniu jednocześnie inhibitorów CYP3A4 i wenlafaksyny.
Wspólne przyjmowanie wenlafaksyny i litu może prowadzić do ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego.
Badania farmakokinetyki przeprowadzone z udziałem haloperydolu wykazały, że po podaniu doustnym wenlafaksyny występuje zmniejszenie całkowitego klirensu haloperydolu, zwiększenie biodostępności, zwiększenie stężenia maksymalnego, jednak nie stwierdzono zmiany okresu półtrwania haloperydolu.
Należy uwzględnić ten fakt podczas jednoczesnego stosowania haloperydolu i wenlafaksyny. Jednak kliniczne znaczenie tej interakcji nie jest obecnie znane.
Wenlafaksyna wpływa na zwiększenie biodostępności rysperydonu, ale ma minimalny wpływ na profil farmakokinetyczny całkowitej frakcji aktywnej, która obejmuje zarówno rysperydon, jak i jego metabolit 9-hydroksyrysperydon. Jednak obecnie nie ma pewności co do klinicznego znaczenia tej interakcji.
W badaniach przeprowadzonych na zdrowych ochotnikach stwierdzono, że jednoczesne podawanie wenlafaksyny i metoprololu prowadzi do zwiększenia stężenia metoprololu we krwi, przy jednoczesnym braku zmiany stężenia aktywnego metabolitu α-hydroksymetoprololu. W związku z tym konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności w przypadku równoczesnego stosowania wenlafaksyny i metoprololu.
Wenlafaksyna nie wykazuje wzmacniającego działania na zaburzenia funkcji umysłowych i motorycznych powodowanych przez alkohol.
Niemniej jednak zgodnie z ogólnymi zaleceniami dotyczącymi substancji wpływających na centralny układ nerwowy, zaleca się pacjentom unikanie spożywania alkoholu podczas leczenia wenlafaksyną.
Nie ma dostatecznych informacji na temat bezpieczeństwa stosowania wenlafaksyny u kobiet w ciąży.
Tak jak to ma miejsce z innymi lekami hamującymi wychwyt zwrotny serotoniny (SSRI lub SNRI), stosowanie wenlafaksyny podczas ciąży lub krótko przed porodem może spowodować wystąpienie objawów odstawienia u noworodków.
U części noworodków, które były narażone na działanie wenlafaksyny w późnym okresie trzeciego trymestru ciąży, pojawiły się komplikacje, które wymagały interwencji w postaci wspomagania oddychania, karmienia przez zgłębnik lub długotrwałej hospitalizacji. Takie komplikacje mogą wystąpić zaraz po urodzeniu.
Wyniki badań epidemiologicznych sugerują, że przyjmowanie inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI lub SNRI), szczególnie w późnej ciąży, może zwiększać prawdopodobieństwo wystąpienia przetrwałego nadciśnienia płucnego u noworodków (PPHN).
Chociaż nie ma konkretnych dowodów potwierdzających bezpośredni związek między PPHN a leczeniem SSRI, istnieje możliwość wystąpienia ryzyka związanego z przyjmowaniem produktu Prefaxine, ze względu na jego mechanizm działania polegający na hamowaniu wychwytu zwrotnego serotoniny.
W przypadku stosowania SSRI lub SNRI w późnym okresie ciąży, u noworodków mogą pojawić się następujące symptomy: drażliwość, drżenie, hipotonia, nieustający płacz oraz trudności ze ssaniem lub snem.
Te objawy mogą mieć źródło w działaniu substancji serotoninowej lub ekspozycji na lek. W większości przypadków takie komplikacje obserwuje się natychmiast po urodzeniu lub w ciągu pierwszych 24 godzin po porodzie.
Wenlafaksyna i jej aktywny metabolit, O-demetylowenlafaksyna, mogą być wykrywane w mleku matki.
Po wprowadzeniu wenlafaksyny do obrotu, pacjentki karmiące piersią zgłaszały występowanie u swych niemowląt płaczu, rozdrażnienia i zaburzeń snu. Po przerwaniu karmienia piersią obserwowano u nich także objawy odstawienia.
Po wprowadzeniu wenlafaksyny do użytku, matki karmiące piersią zgłaszały występowanie u swoich niemowląt objawów takich jak płacz, rozdrażnienie oraz problemy ze snem. Po przerwaniu karmienia piersią zakończeniu obserwowano również objawy związane z odstawieniem.
Nie można wykluczyć wystąpienia działań niepożądanych u dziecka karmionego piersią. Dlatego konieczne jest podjęcie decyzji dotyczącej kontynuacji lub przerwania karmienia piersią oraz kontynuacji lub przerwania leczenia produktem Prefaxine, z uwzględnieniem korzyści płynących dla dziecka z karmienia piersią oraz korzyści wynikających dla kobiety z leczenia produktem Prefaxine.
Każdy produkt leczniczy wpływający na procesy psychiczne może zakłócać zdolność pacjentów do oceny, myślenia oraz wykonywania czynności motorycznych. Dlatego pacjentów przyjmujących wenlafaksynę należy uprzedzić o potencjalnych zagrożeniach związanych z prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn.
Należy pamiętać, by przed użyciem leku zapoznać się z treścią ulotki dołączonej do opakowania lub skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą, ponieważ każdy lek niewłaściwie stosowany może zagrażać życiu lub zdrowiu. Dokładne informacje dotyczące charakterystyki produktu znajdują się w ulotce dołączonej do opakowania preparatu.
Dane zamieszczone w artykule mają charakter jedynie informacyjny, nie zastępują przepisów prawnych i nie mogą zostać podstawą do jakichkolwiek roszczeń.
Charakterystyka produktu leczniczego Prefaxine 150 mg, [dostęp online listopad 2023], dostępna w internecie:
https://rejestrymedyczne.ezdrowie.gov.pl/api/rpl/medicinal-products/21544/characteristic
Indeks leków mp.pl, [dostęp online luty 2024], dostępny w internecie:
https://indeks.mp.pl/leki/desc.php?id=7826
Depresja jest chorobą, która powoli staje się epidemią XXI wieku. Coraz więcej ludzi doświadcza problemów ze zdrowiem psychicznym, co stało się jeszcze bardziej widoczne podczas pandemii COVID-19. Współczesna medycyna oferuje wiele skutecznych metod leczenia depresji - głównymi filarami są farmakoterapia oraz psychoterapia.Jednak zdarzają się pacjenci, którzy nie reagują na standardowe leczenie przeciwdepresyjne - w takim przypadku do opisania ich schorzenia używa się pojęcia "depresja lekooporna" lub "depresja oporna na leczenie". W poniższym artykule przyjrzymy się, u kogo może wystąpić depresja lekooporna i możliwym strategiom jej leczenia.
Artykuł
Badania pokazują, że depresja dotyka coraz częściej osoby poniżej 18. roku życia. Wskazuje się, że dotyczy ona około 2% dzieci i aż 20% młodzieży, a problem z roku na rok rośnie. W ostatnim czasie szczególne piętno na zdrowiu psychicznym młodych ludzi odcisnęła pandemia COVID, w której trakcie izolacja doprowadziła do dużego osamotnienia i trudności społecznych.Czym różni się depresja dziecięca od depresji u dorosłych? Jak ją skutecznie diagnozować i leczyć? W jaki sposób mogę pomóc dziecku, które na nią cierpi?
Artykuł
Lek Rexetin działa przeciwdepresyjnie; wykorzystywany jest w leczeniu depresji, zaburzeń lękowych, obsesyjno-kompulsyjnych, stresowych czy fobii społecznej. Zawiera paroksetynę, która należy do grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny.
Charakterystyka produktów leczniczych