Emanera to preparat leczniczy hamujący sekrecję kwasu solnego przez komórki okładzinowe żołądka. Lek zawiera ezomeprazol - substancję czynną z grupy inhibitorów pompy protonowej. Emanerę stosuje się wyłącznie u osób powyżej 12 roku życia.
Opublikowano 14.02.2024
Autor Redakcja Erecept.pl
Emanera to preparat leczniczy hamujący sekrecję kwasu solnego przez komórki okładzinowe żołądka. Lek zawiera ezomeprazol - substancję czynną z grupy inhibitorów pompy protonowej. Emanerę stosuje się wyłącznie u osób powyżej 12 roku życia.
Otrzymaj konsultację lekarską na ten lek bez wychodzenia z domu.
Nazwa preparatu | Emanera |
Substancje czynne | Esomeprazolum magnesicum Esomeprazolum |
Dostępność | Na receptę |
Postać |
|
Dawki |
|
Substancja czynna: ezomeprazol
Wskazania: choroba refluksowa przełyku, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy
Stosowanie: doustne
Dawkowanie: u osób dorosłych: eradykacja H. pylori: 20 mg 2 x dziennie przez tydzień, choroba wrzodowa związana z NLPZ: 20 mg 1 x dziennie; u osób pomiędzy 12-18 r.ż.: zmiany zapalne w wyniku GERD: 40 mg 1 x dziennie przez 4-8 tyg.
Główne przeciwwskazania: uczulenie na którykolwiek składnik preparatu lub inny lek z grupy IPP, jednoczesna kuracja nelfinawirem
Główne działania niepożądane: dolegliwości żołądkowo-jelitowe, nudności, wymioty, bóle głowy, łagodne polipy w okolicy żołądka
Leki na potencje, leki stałe, antykoncepcja stała, przedłużenie terapii w chorobach przewlekłych.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Tabletka 'po', tabletka dzień po, tabletka do 72h, pigułka po.
Czas realizacji do 1 godziny roboczej*
Preparat Emanera jest refundowany, a jego cena zależy od rozmiaru opakowania.
Ceny podane są jedynie orientacyjne i mogą zostać zmienione w przyszłości.
Emanera jest lekiem przyjmowanym w celu obniżenia sekrecji kwasu żołądkowego, stosowanym w leczeniu choroby wrzodowej oraz w chorobie refluksowej przełyku. Substancją czynną preparatu jest ezomeprazol zaliczany do grupy inhibitorów pompy protonowej (IPP).
Osoby dorosłe mogą zażywać preparat podczas leczenia choroby wrzodowej dwunastnicy i żołądka. Emanera współuczestniczy w terapii owrzodzeń wywołanych infekcją Helicobacter pylori bądź nadmiernym stosowaniem leków z grupy niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Preparat zapobiega tworzeniu nowych owrzodzeń i nawrotom krwawienia ze zmian.
Emanera wskazana jest również w celu obniżania pH treści żołądkowej podczas kuracji zespołu Zollingera-Ellisona.
GERD - refluks przełyku, to częsta dolegliwość polegająca na cofaniu się kwasowej treści z żołądka do przełyku, co niesie ze sobą wiele negatywnych konsekwencji. Zastosowanie preparatu z grupy IPP zmniejsza nasilenie objawów, leczy stan zapalny przełyku i zmiany, które zaszły pod wpływem kontaktu z kwasem, a także zapobiega refluksowi.
U dzieci i młodzieży powyżej 12 roku życia Emanera wskazana jest wyłącznie w leczeniu choroby wrzodowej dwunastnicy i żołądka (związanej z infekcją Helicobacter pylori) oraz w leczeniu GERD.
Substancja aktywna zawarta w preparacie Emanera to ezomeprazol - lek z grupy IPP. Działa on poprzez zahamowanie ATP-azy wodorowo-potasowej (pompy protonowej) umiejscowionej w komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka.
Zablokowanie enzymu zaburza wymianę jonów, co skutkuje spadkiem produkcji kwasu solnego (HCl). W konsekwencji sok żołądkowy ma wyższe pH niż dotychczas - dochodzi do obniżenia jego kwasowości.
Preparat Emanera zawiera substancję aktywną ezomeprazol w dawce 20 mg lub 40 mg.
Pozostałe składniki preparatu to skrobia kukurydziana, sacharoza, powidon K30, dwutlenek tytanu - E171, makrogol 3000 i 6000, laurylosiarczan sodu, talk, alkohol poliwinylowy, kwas metakrylowy i etylu akrylanu kopolimer (1:1), węglan ciężki magnezu, dyspersja 30% a także polysorbat 80 w peletkach (w rdzeniu kapsułki) oraz żelatyna, dwutlenek tytanu - E 171 i tlenek czerwony żelaza - E 172 (w otoczce kapsułki).
W aptekach produkt Emanera dostępny jest w opakowaniach zawierających 7, 14, 28, 56, 60 lub 90 różowych tabletek z białymi peletkami umieszczonych w blistrach.
Tabletki Emanera należy stosować doustnie - połykać w całości popijając niewielką ilością wody. Z uwagi na peletki zawarte w pigułkach nie należy ich rozgryzać, żuć ani kruszyć. Kapsułki można zażywać wraz z pokarmem lub na czczo, o dowolnej porze.
Jeżeli istnieją trudności w połknięciu kapsułek, można otworzyć kapsułkę i wymieszać peletki w połowie szklanki wody niegazowanej. Roztwór należy wypić w przeciągu maksymalnie 30 minut od przygotowania. Nierozpuszczona część kapsułki zawiera lek i nie należy go uszkadzać mechanicznie.
Podczas kuracji zgagi spowodowanej chorobą refluksową
Przy towarzyszącym niewielkim uszkodzeniu tkanek przełyku - 40 mg 1 x dziennie przez okres 4 tygodni.
Gdy nie obserwuje się zmian i uszkodzeń przełyku - 20 mg 1 x na dzień. Jeśli zgaga nie będzie nawracać, można rozpocząć leczenie doraźne - 20 mg jednorazowo. W przypadku schorzeń wątroby lekarz może zmodyfikować dawkę zmniejszając ją.
Choroba wrzodowa z współistniejącym zakażeniem H. pylori - 20 mg 2 x dziennie przez tydzień.
Choroba wrzodowa wywołana nadużywaniem preparatów z grupy NLPZ - 20 mg 1 x dziennie przez 4 do 8 tygodni.
Profilaktyka wrzodów żołądka przy terapii NLPZ - 20 mg 1 x na dobę.
Zapobieganie nawrotom krwawień z wrzodów - 40 mg 1 x dziennie przez okres 4 tygodni.
Leczenie nadkwasoty żołądkowej towarzyszącej zespołowi Zollingera-Ellisona - 40 mg 2 x dziennie.
Maksymalna dawka preparatu Emanera to 80 mg 2 x dziennie.
Nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci poniżej 12 r.ż.
Osoby w wieku 12-18 lat powinny dawkować lek Emanera w sposób zależny od dolegliwości:
GERD z niewielkim uszkodzeniem tkanek przełyku - 40 mg 1 x dziennie przez 4 tygodnie. Po udanej kuracji stosuje się 20 mg 1 x dziennie.
GERD bez uszkodzeń w obszarze przełyku - 20 mg 1 x dziennie. W przypadku schorzeń wątroby lekarz może zmodyfikować dawkę zmniejszając ją.
Choroba wrzodowa z współistniejącym zakażeniem H. pylori - 20 mg 2 x dziennie przez tydzień.W przypadku pominięcia kapsułki należy przyjąć ją jak najszybciej. Jednakże gdy pacjent przypomni sobie o tabletce w momencie gdy konieczne jest przyjęcie kolejnej dawki, zaległą tabletkę należy pominąć.
Do najczęstszych działań niepożądanych podczas terapii lekiem Emanera należą:
wymioty, nudności, bóle głowy , wystąpienie łagodnych polipów żołądka, bóle brzucha, biegunki, zaparcia oraz wzdęcia.
Rzadsze efekty uboczne stosowania wyrobu medycznego Emanera (objawy u 1/100 osób) to: bezsenność, nadmierna senność, obrzęki stóp oraz kostek, pokrzywka, wysypka skórna, świąd skórny, zawroty głowy, suchość śluzówek jamy ustnej. Przy długim stosowaniu preparatu może dojść do złamań (np. kości nadgarstka, kręgosłupa, kości biodrowej).
U 1/1000 osób może wystąpić: ból mięśni lub stawów, apatia, wzmożona potliwość, łysienie, zaburzenia widzenia, nieprawidłowości w morfologii, leukopenia, trombocytopenia (sprzyja to infekcjom, siniaczeniu i osłabieniu), obniżone stężenie sodu, stan zapalny jamy ustnej, zakażenia grzybicze, żółtaczka, wysypka po ekspozycji słonecznej, zaburzenia smaku, uczucie rozbicia, obniżony nastrój, skurcz oskrzeli (wywołuje uczucie duszności i zadyszkę).
U 1/10 000 osób może wystąpić: agranulocytoza (obniżenie ilości leukocytów we krwi), pancytopenia (obniżenie wszystkich elementów morfotycznych krwi), omamy, agresja, niewydolność wątroby , zapalenie mózgu, rumień wielopostaciowy, osłabienie mięśni, ginekomastia i ciężkie schorzenia nerek.
Jeśli podczas terapii pacjent zaobserwuje poniższe objawy, należy natychmiast zgłosić się do lekarza:
Objawy toksycznej nekrolizy naskórka (zespołu Lyella) lub zespołu Stevensa-Johnsona - łuszczenie skóry, zaczerwienienie powłok skórnych z pęcherzami lub krwawienia i zmiany pęcherzowe w okolicach nosa, narządów rozrodczych, warg, oczu a także jamy ustnej.
Objawy ciężkiej reakcji alergicznej - świsty, wysypka, obrzęk okolicy jamy ustnej, omdlenia bądź trudności w oddychaniu.
Objawy chorób wątroby - żółtaczka, zmęczenie oraz ciemna barwa moczu.
Jeśli pacjent podejrzewa u siebie występowanie objawów niepożądanych preparatu powinien powiadomić o tym jak najszybciej wyspecjalizowany personel medyczny. Informacje o ewentualnych działaniach ubocznych są przekazywane do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.
Dostęp do danych mówiących o efektach przedawkowania preparatu Emanera jest ograniczony. Jednorazowe przyjęcie 80 mg preparatu nie powoduje niepokojących objawów. Po przyjęciu 280 mg ezomeprazolu zaobserwowano osłabienie i objawy żołądkowo-jelitowe.
Podczas terapii nie należy spożywać alkoholu, gdyż może to doprowadzić do zaburzeń funkcji wątroby. Co więcej, jednoczesne stosowanie tych substancji może mieć wpływ na metabolizm innych zażywanych leków powodując implikacje kliniczne trudne do przewidzenia.
Charakterystyka produktu leczniczego Emanera, [online], [dostęp 12.2022], dostępne pod adresem: https://rejestry.ezdrowie.gov.pl/api/rpl/medicinal-products/22798/characteristic
Problemy żołądkowe mogą być powodowane przez niestrawność po posiłku, infekcje wirusowe oraz bakteryjne, a także groźne choroby w obrębie przewodu pokarmowego. Sposoby leczenia powinny uwzględniać indywidualne podejście i być uzależnione od etiologii, czasu trwania choroby, jak również wieku pacjenta.
ArtykułWątroba jest narządem umiejscowionym w prawym górnym kwadrancie brzucha, pod przeponą i sąsiaduje ona z częściami przewodu pokarmowego - żołądkiem, dwunastnicą i jelitem grubym oraz z prawą nerką i nadnerczem. Spełnia ona wiele ważnych funkcji dla naszego organizmu - magazynującą, detoksacyjną, immunologiczną oraz metaboliczną.Leczenie zaburzeń funkcji wątroby zależy od przyczyny zaburzenia oraz od stopnia uszkodzenia narządu. Może ono składać się z diety, zmiany nawyków, leków lub nawet interwencji chirurgicznych. W tym artykule postaramy się odnieść się do różnych dolegliwości związanych z wątrobą oraz sposobu ich leczenia.
ArtykułChoroby wątroby są poważnymi dolegliwościami, które mogą istotnie wpłynąć na procesy zachodzące w organizmie człowieka. Uszkodzenie struktury wątroby, znane jako marskość wątroby, może być wywołane przez wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C, a także przez niealkoholowe lub alkoholowe stłuszczenie wątroby.Oprócz tego istnieje kilka innych czynników ryzyka, takich jak narażenie na toksyny, dieta obfita w tłuszcze nasycone, dziedziczne skłonności genetyczne, zaburzenia autoimmunologiczne oraz nadmiar żelaza.
Artykuł